മിഴി നനയിച്ച സത്യം

തകർന്നെൻ പ്രതീക്ഷകൾ തകർന്നെൻ വിശ്വാസം 
തകർന്നെന്നത്മവു ഒരു നിമിഷർത്ഥംകൊണ്ട് 
കുറഞ്ഞൊരു നിമഷംകൊണ്ട് പറഞ്ഞുതീർന്നോരാ 
ചെറിയ വാക്ക് കുത്തികീറിയെൻ മനസിനെയടിമുടി 
തകർത്തത് ചീടുകൊട്ടരം പോലെ പടുത്തുയർത്തിയ 
ഉറയ്ക്കാത്ത ശിലയിൽ പടുത്തുയർത്തിയ ആ പ്രതീക്ഷകളെ 
മൂഡ്‌ഡമയിരുന്നെൻ വിശ്വാസം എന പ്രതീക്ഷയും 
അന്തകാരത്തെ കാഴ്ച്ചയെന്നു തെട്ടുധരിച്ച ഞാൻ 
ഞാൻ മാത്രം ശരിയെന്നു വിശ്വസിച്ചു ഞാൻ 
എന കാഴ്ചയിൽ മത്രമ്മതിഷ്റ്റിതമയിരുന്നതു 
അറിയുവാൻ വൈകി, ഞാൻ എന പിഴ കാണുവാൻ 
അറിയിച്ചു തന്നോരെൻ സുഹൃത്തേ നിനക്ക് നമോ 
കണ്ടില്ല എന്നെ ഞാൻ മറ്റുള്ളവരിലൂടെ കണ്ണിലുടെ 
വിശ്വസിച്ചു ഞാനെൻ കാഴ്ച മറ്റുള്ളവരുടെതെന്നും 
മൂഡ സ്വർഗതിലയിരുന്നു ഞാൻ അന്നെകനാൾ 
ഞാൻ മാത്രം ശരിയെന്നു നിരുപിച്ച വിഡ്ഢി ഞാൻ.
ചിരിച്ചു പലരുമെന്നെ കാണുമ്പോൾ വെളുക്കെ 
മുറുമുറുപ്പമർത്തിപ്പിടിച്ചവർ തൻ മനസ്സിൽ 
തെട്ടുധരിക്കപെട്ടു പോയി ഞാനാ പുഞ്ചിരിയിൽ 
ഹൃദയതിനടിതട്ടിൽ പിറന്നതെന്നു നിരൂപിച്ചു ഞാൻ.
കൊട്ടിഘോഷിച്ചു ഞാനാ കൂട്ടരിൽ ഒരുവനെന്നു 
ഒറ്റയയിരുന്നു എപ്പോഴും വസ്തവമറിയാത്ത ഞാൻ.
തെറ്റെന്റെത് മത്രമെന്നറിയുന്നുഞാനിപ്പോൾ 
എന പ്രവർത്തികൾ തൻ ഫലമാല്ലയോ ഭക്ഷിപ്പു ഞാനിപ്പോൾ

വഴികള്‍

കാണുന്നിത ഞാന്‍ പലവഴികള്‍ എന്‍ മുന്നിലായി

പകച്ചങ്ങു നില്‍പ്പ് ഞാന്‍ അതിന്‍ തുറിചു നോട്ടത്തില്‍

എന്തു ഞാന്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കെണ്ടൂ ഞാനിപ്പോള്‍

ഏതാണിതില്‍ എന്‍ വീഥി ഭാവി ജീവിതത്തിലേക്ക്

ഉഴലുന്നു ഞാനിന്നിന്നൊരു തീരുമാനം

ഉറച്ചോന്നെടുക്കുവാന്‍ കഴിയതെയിപ്പോള്‍

പലവഴിയി പിരിയുന്നിപ്പോള്‍ ഇത്രനാള്‍

ഏകമായി ചലിച്ചിരുന്നോരെന്‍ വഴികള്‍ ഇപ്പോള്‍

പരന്നോഴുകനാണ് എന്‍ ആഗ്രഹാമെപ്പോഴും

ആഴവും ആഗ്രഹിക്കുന്നു ഞാനാഒഴുക്കിന്

ഇല്ലേ വിശാലത ഈ വഴികള്‍ക്കൊന്നിനും

എന്‍ ആശയഗ്രഹങ്ങളും താത്പര്യങ്ങളും

ഒരുമിച്ചുഒന്നില്‍ അണിനിരതുവാന്‍

അതോ കൈവേടിയാണോ ഞാന്‍ ഇന്നുമുതല്‍

എന്‍ ആദര്‍ശവും ആഗ്രഹവും മുഴുവന്‍

ഹോമിക്കണോ ഇന്ന് ഞാനെന്‍ താത്പര്യങ്ങളെ

ഒരു പൂജാരി എന്നപോലെ ഈ തിരഞ്ഞെടുപ്പിനായി

നടക്കുമോ എന്‍ സ്വപ്നം ഈ ഉലകജീവിതത്തില്‍

അറിയില്ല, അതൊരു  മൂഡ സ്വപ്നമോ

അല്ലല്‍ അറിഞ്ഞതിള്ളിതുവരെ എന്‍ ആയുസില്‍

നീട്ടിയ കൈ നിറച്ചു തന്നെന്‍ മാതാപിതാക്കളും ലോകവും

എന്‍ സ്വപ്നമീസുഖജീവിതത്തില്‍ നിന്നുതിര്‍ന്ന

അഹങ്കാര മാനസതിന്‍ സൃഷ്ടിയോ, അറിയുന്നില്ല ഞാനതും

നൂറായിരം ചിന്തകളാല്‍ കലങ്ങുന്ന ചിത്തത്തിന്

ന്യായമോ ഈ പരന്നോഴുക്കിന്‍ സ്വപ്നം

ഇല്ലേ കഴിവെനിക്ക് ഇപ്പോഴും എന്‍

ജീവ ലക്ഷ്യമത് എന്തെന്നറിയുവാന്‍

ഉണ്ടോ അങ്ങനെ  ഓരോ മനുജനും, അറിയില്ലതും

കൊട്ടിഘിഷിക്കപെടുന്നപോല്‍ ഓരോ ജീവിത ലക്ഷങ്ങള്‍

അതോ ആശക്താനോ ഞാന്‍, എന്‍ മനം മന്ത്രിക്കും

വഴിയെ നടക്കുവാന്‍ അതുറപ്പികുവാന്‍

അതോ വളരാണോ ഇനിയും ഞാന്‍ അധികമായി

കാത്തിരിക്കണോ പലനാളുകള്‍ ഇനിയും

തെറ്റിപോകും എന്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പെന്നുള്ള

ആശങ്കയോ, അതോ ഭയമോ എനികകിന്നു

തരില്ലെന്‍ വഴി എനിക്കാഹാരം എന്ന ചിന്ത

അകറ്റുന്നോ എന്നെയാ തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ നിന്നും

ഹോമിക്കണോ എന്‍ സ്വപ്നം വഴിയഹരതിനായി

ചാരം പോലുമശേഷം ബാക്കി വയ്ക്കാതെ

അതോ പോരുതാണോ എന്‍ സ്വപ്നതിനായി

ത്യജിക്കണോ പലതുമതിന്‍ സാക്ഷത്കരതിനായി

അറിയില്ല നില്‍ക്കുന്നതിന്‍ മുന്നില്‍ അശക്തനായി

പകച്ചങ്ങുനില്പ്പൂ ഞാന്‍ അതിന്‍ തുറിച്ചു നോട്ടത്തില്‍

Blind Blind, I am blind
Can’t see anything, I am blind
Help me someone help me to see
Is there anyone, anyone to help me
Show me the world around me
 Ohh, what’s that screaming I just heard
‘Help me’, ‘Help me’ was it like that
Move off from my way I have to reach there
Can’t see anything I am blind
Help me someone, help me to reach
 The scream getting louder and louder
I can’t wait time is running
Help him someone help him please
Cried out of my voice call the ambulance
No reply heard I, My sound echoing around
 Heard nothing, not even a foot step
Not I heard an ambulance siren.
Not evidence of any police van
Only heard the horn and raising engine
Flying pass beside me
 Scream getting feeble and feeble
I stand like helpless numb
Hard truth hitting hard on my heard
No one there to help him out
Terrible and cruel is his fate
 Scream is getting feeble and feeble
Feeble and stopped, stopped for ever
Fell two drops of tear from me
Seeing the awful people around
Don’t want to see this pathetic world.
  

എനരക്ഷ കേന്ദ്രമേ എന്‍ സങ്കേതമേ

എന്‍ ജീവനയകാ എന്‍ ഏശുവേ

കാരുണ്യം ചൊരിയന്നേ എന്‍ പാപംപോക്കണേ

വലയുന്നു ഞാനതിന്‍ ഭാരത്താല്‍ ഏറ്റവും

വീണുപോയിന്ന്ഞാന്‍ എന്‍ ജീവവീഥിയില്‍

കയറ്റന്നേ എന്നെ നീ ഈ ചേറ്റിന്‍ കുഴിയീന്നും

പെട്ടുപോയിന്നു ഞാന്‍ പലതാമാസക്തിയില്‍

വിടുര്‍ത്തണേ എന്നെ നീ നിന്‍ മുഖ ശോഭയാല്‍

മേലില്‍ പരീക്ഷയില്‍ വീഴാതിരിക്കുവാന്‍

താങ്ങണേ എന്നെ നീ വിശ്വാസ പാറയില്‍

ക്ഷമയുടെ പാഠങ്ങള്‍ പഠിപ്പിക്കാ എന്നെ നീ

എന്‍ സോദരരോട് രമ്യമയീടുവാന്‍

നീ തന്ന മാതൃക മുറുകെ പിന്‍പറ്റുവാന്‍

ഏകണേ ശക്തി നീ എന്‍ ജീവദായക

അനുഭവങ്ങൾ

അവൾക്കു എന്നോട് എന്തോ ഒരു പിണക്കം ഉള്ളതുപോലെ. അത് എത്രയും പെട്ടന്ന് പറഞ്ഞുതീർക്കനാണ് ഞാൻ ചെന്നത്. അപ്പോഴാണ് എനിക്ക് അതു മനസിലായത്. പിണക്കം അവൾക്കല്ല എനിക്കായിരുന്നു.!!

-------------------------------------------------------------------------

നീന്താൻ പോകണം അതുകഴിഞ്ഞ് പള്ളിയിൽ പോകണം അങ്ങനെയായിരുന്നു ഞാൻ ഇന്നത്തെ വൈകുന്നേരം തീരുമാനിച്ചു വച്ചിരുന്നത്. എന്നിട്ട് നടന്നതോ 3 മണിക്കൂർ ഫുട്ബോൾ കളി മാത്രം.

-------------------------------------------------------------------------

അന്നത്തെ പത്രത്തിൽ, അപകടതിൽപെട്ടു കിടക്കുന്ന ഒരാളിന്റെ ചുറ്റും നിന്നു പല ആംഗിൾ-ളുകളിൽ ഫോട്ടോ എടുക്കുന്ന നാട്ടുകാരുടെ പടം കണ്ടു ഉണ്ടായ അത്മരോക്ഷവും സമുഹത്തെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്ന ഈ ദുരവസ്തയെയും സഹജീവി സ്നേഹത്തിന്റെ ആവശ്യകതെയെയും പറ്റി നടത്തിയ നെടുനീളൻ പ്രസംഗത്തിന്റെ വീര്യവും തീക്കനൽ പോലെ ജ്വലിച്ചു നിന്ന സാമുഹ്യ പരിഷ്കരണ വജ്ഞയും കെട്ടടങ്ങി ചാരമായി പോയതുകൊണ്ടാവാം ഓഫീസിൽ നിന്നു വരുന്ന വഴിക്ക് ബൈക്കിൽ നിന്ന് വീണു രക്തം വാർന്നു കിടക്കുന്ന ആളെ കണ്ടിട്ടും അയാൾ വണ്ടി നിർത്താതെ പോയതു.

-------------------------------------------------------------------------

പള്ളിയില്‍നിന്നു കുര്‍ബാന കഴിഞ്ഞു ആശിര്‍വാദവും വാങ്ങി പുറത്തിറങ്ങി... അപ്പോഴും ഞാന്‍ കണ്ടു ആ ദൈന്യതയാർന്ന രണ്ടു കണ്ണുകൾ... തൊട്ടുമുന്പ് കേട്ട സുവിശേഷം മറക്കാനോ അതോ ഒരു നേരത്തെ ആഹാരത്തിനുള്ള കാശ് പോക്കറ്റില്‍നിന്ന് എടുക്കണോ എന്നു ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ചുനിന്നുപോയി...

യാത്ര

------------------------------------------------------------------------------------------

നേരെ പറന്നുവന്ന ആ കല്ലിന്റെ ഉത്ഭവ സ്ഥാനം നോക്കിച്ചെന്ന എന്റെ കണ്ണ് ചെന്നെത്തിയത് ചെറിയ നിക്കറും പഴകിയ യുണിഫോം ഷർട്ടും ഇട്ടു നിക്കുന്ന ഒരു കുട്ടിയിലാണ്‌. കല്ല്‌ തൊടുത്തു വിടുവാൻ അവൻ ഉപയോഗിച്ച റബ്ബർ കഷ്ണം കൊണ്ടുള്ള ഉപകരണം അപ്പോഴും അവന്റെ കൈയ്യിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതു അവൻ പ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്ന രീതി ഒന്നു കാണേണ്ടത് തന്നെയാണ്. ആ ഉപകരണം അവൻ സ്വന്തമായിട്ട് നിർമിച്ചതാവനാണ് സാധ്യത കൂടുതലും. ദേഷ്യം അത്ഭുതത്തിനു വഴിമാറിയ നിമിഷമായിരുന്നു അത്.

-------------------------------------------------------------------------------------------

ഇന്നു പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിന് പോയ വഴിക്ക് ഒരു വെളുത്ത കാളയുടെ പുറത്തു ഇര തേടുന്ന കറുത്ത കാക്കയേയും അതിൽ സുഖം കണ്ടെത്തി തല വളരെ താഴ്തി കഴുത്തും താടിയും മണ്ണിനോട്  പരമാവതി ചേർത്തുവച്ചു അനുസരണയോടെ കൂടി കിടക്കുന്ന കാളയെയും കാണുവാനിടയായി.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Am I too short??

Am I too short??

My 6ft height went useless today to cover a short man.  Still I remember that short man I met today night near the fast food shop.

I was on my way back to home after a grand shopping. At that time Shopping was becoming my new mode of spending money. What I had to do with the whole money I was getting was one of the the main question I faced then. I found my answer too and it was spend it by buying all sort of comforts. The turn to that night shop was also a kind of that. But later it became a life big turn I made in my life. It was a suggestion from my friend to go to that night shop to taste the tastiest chicken rolls we can get in Pune.

I stood in front of that shop leaning to my Bike waiting for my order. A few more bikes were also parked there. Beside me two kids were playing running around and climbing on the Kinetic Honda parked next to mine.  I kept a distance from them since I don’t want to spoil the color of the brand new Jeans and Shoe. One of that two kid is too small, he ran very close to me. He wore shorts which was too over sized and was tied around his waist with a tiny rope. Seeing his body one may say he works in a mine or some coal factories.

The other boy, fortunately he had a shorts and an extra sized shirt with 2 or 3 buttons on it. The shirt was flying when he run. It was a multi colored one. Of all the colors the dominated one was Black. He might have got it from the place he sleeps. That brown and red may be the result of his extreme playing. And that red spots might be the blood from the wounds on his hand. But from where came the green, Ah. It may the color of the shirt once it had.

He was sitting on that bike next to me. I moved a bit more away from him because I want to be clean outside and also I didn't like to give any money to them if they ask. To keep my face away from them I engaged in other stuffs, some not required stuffs. I started cleaning my goggles, checking phone for new messages  and turned to the other side and engaged my eyes in wandering through the people and expert cooks of the shop and there mesmerizing speed. 

The wait was too short. we got the roll we ordered. I was relieved much because Now I not had to look here and there, just finish the food and run away from the scene. I was fully concentrated on the plate when I saw a shadow pass through the plate. It went past me. I detached my eye from the plate and raised my heard. It was that short guy, walking towards his Kinetic Honda. He had a broad body and he looks of my age. That thick spectacles says he too is working like me in some IT company. With a poker face he walked towards his bike. 

Seeing the owner, the boys started to crawling down from the seat. 

Ahh.. what a scene is waiting for me, I thought. I was too curious to see the reaction of the short  guy. Enjoying the food I was preparing myself to see how he kick that boys from his bike. 

He came near the boys, the elder was trembling and the younger was standing forgotten what to do. 

He caught the hands of that boys and went to the dark corner of the shop. I adjusted my place and kept my eye wide open to see what all are going to happen there. 

The next thing that short man did surprised me. He bend down asked

" Do you had food"

"No" said the elder one.

"Here is your order sir" Said to the waiter to that man.

He took it and give it to that kids and ordered two more. Then he sat with the boys and started feeding them. The kids were overjoyed and was eating their unexpected dinner.  

I became numb seeing this, was completely blank, what to do. it was My friend's call woke me up. when I turned around to see him, he was throwing the half eaten roll to the waste basket.

  

A Journey

I looked my left and found no one there

I looked my right and found no one there

I found no one straight in front of me

I know there is no one behind me too.

I know I came alone to this world

I know I have to go alone from here

But does that mean I have to live alone

Why am I feeling ‘I am alone’?

Where I lost all my dear ones

Or is it something within me

Makes me think I lost all my dear one

No, I haven’t lost anyone, my dear ones

The one who loves me like how I do

They are with me always, now also

What I lost is some wrong perceptions

Perceptions about the one I thought closer

But through some hard and thorny way

Those thorns are hurting me, not that loneliness hurts  

Pains to leading me to goodness

Love to suffer more and more to reach there.

Wilderness

I raised my head and looked. I saw two girls coming opposite walking towards the bench opposite to me, a group of 6 sitting on the bench chatting and making fun in the farther corner of the garden. I can hear their sound. I heard some noise, I turned around and saw 3 men and 2 ladies talking loudly and walking towards the bench where I am sitting.

Yes, I am not walking alone in the wilderness in some other world. I am here in this world, here in the garden next to my office, sitting on the bench under the Neem tree  and there are people around me. I am not walking alone in any wilderness.

I sit upright and watched.  Everywhere I can see people moving around me, in groups. Small group to big group and I saw few couples too. But I couldn’t find anyone like me. Even if they are sitting they are no alone and mum like me. They all are energetic, happy and talking endlessly and some are laughing loud too. Almost all have a cup of tea with them. I too have a cup of tea, a half full cup. I don’t know what happened to the other half tea. I don’t remember when I drank it or whether I drank. I don’t know.

The tea is still steaming. I joined the steam and started flying with it. I flew pass the people, their sound, the garden and my office is now a small point. Sooner I reached the same wilderness. I saw myself wandering there, no one near me and even no one I can see till the far horizon. I started walking here and there. I am lost in some thoughts but I can’t say what that is. One thing I can feel is the pain which some memories are bringing. The memories of my friend, of my closer ones and the time I spent with them in the mainlands.

Again I heard some noise; I raised my head and looked. I saw two girls sitting opposite to me on a bench and speaking in some alien language. I have seen them somewhere, it took some time to realize they are the same girls who were walking towards the bench opposite to me and I realized they are speaking in English.

Yes, Again I am back. I am sitting on the bench under the Neem tree and there are people around me. I am not walking alone in any wilderness.

Kadha vanna vazhi

ഒരു മീറ്റിങ്ങിനു ഹടപ്സരിൽ പോകാൻ ഇറങ്ങിയതാണ്. അധികം താമസിക്കാതെ തന്നെ ബസ്‌ കിട്ടി .... സീറ്റും ..

22 ക .... 28 കി. മി. ക്ക്  22 ക... വല്യ മോശം ഇല്ലാത്ത ടിക്കറ്റ്‌ നിരക്കാണല്ലോ .. 

യാത്രയുടെ ദൂരം കൂടുമ്പോൾ ടിക്കറ്റ്‌ വില കുറയുന്നു !!! ഇതു കൊള്ളാമല്ലോ ....

ടിക്കറ്റ്‌ വില ഇത്രേം കുറവാണേൽ കുറച്ചുക്കോടെ ദൂരം യാത്ര ചെയ്താൽ എന്താ ?? കുറഞ്ഞ പൈസക്ക് കൂടുതൽ ദൂരം... കൊള്ളം ഇതുവരെ ആരും ആലോചിക്കാത്ത ഓഫർ തന്നെ....

കഴിഞ്ഞ ദിവസം 2 വണ്ടി കേറി ഹടപ്സരിൽ പോയതു നഷ്ട കച്ചവടം ആയി പോയല്ലോ!

ഒരു 10 മിനിറ്റ് കൂടി ആ ജങ്ഷനിൽ  റിക്ഷകളും, സവാരി ചെയ്യാൻ നിൽക്കുന്ന തരുനിമാനികളെയും, ചുവന്ന വെട്ടം മാറി പച്ച വെട്ടം വരാൻ കാത്തു നിൽക്കാതെ ഏതാനും സെക്കന്റുകൾ ലാഭിക്കാൻ തിരക്ക്പിടിചോടുന്നവരെയും കണ്ടു നിൽക്കാമായിരുന്നു.

പക്ഷെ എല്ലാവരെയും പോലെ എനിക്കും തിരക്കയിരുന്നുവല്ലോ ........

ഈ തിരക്കുപിടിച്ച് ഓടുന്നതു കണ്ടാൽ തോന്നും ഒരു സെകന്റു വൈകിയാൽ കോടികൾ നഷ്ടമാകുമെന്....

ചിലപ്പോൾ അങ്ങനെ ആയിരിക്കും. എനിക്കെങ്ങനെ അറിയാം. എന്തായാലും എനിക്കത്രേം തിരക്കില്ലരുന്നു.

ഇന്നും ആ ജങ്ങ്ഷനിൽ കാഴ്ച്ചകൾക്ക് പുതുമ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇന്നലെ കണ്ട അതെ തിരക്കു. മുഖങ്ങൾക്കു മാറ്റമുണ്ടെങ്കിലും തിരക്കിനു യാതൊരു മാറ്റവും ഇല്ല.

ദൈവമേ ഈ ലോകത്ത് എല്ലാവർക്കും തിരക്കു തന്നെ ആണോ??

ഏങ്ങനയാലും ഞാനായിട്ടു മാറി നിൽക്കുന്നതു മോശമാണല്ലോ. എന്തിനെന്നറിയാതെ ഒഴുക്കിനൊപ്പം ആവശ്യമില്ലാത്ത തിരക്കും പിടിച്ചു ഞാനും കൂടി. 

എന്തോ P M P M L -കാർ ഈ തിരക്കു കാണുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു. അധികം വൈകാതെ തന്നെ ബസ്‌ വന്നു. 

സീറ്റ്‌ കിട്ടിയതും ഇന്നലെ വായിച്ചു തീർന്ന പുസ്തകത്തിൽനിന്ന്  ആവേശമുൾകൊണ്ടതു മൂലം ഒരു കഥ എഴുതുന്നതിനെ പറ്റി ആയിരുന്നു ചിന്ത മുഴുവനും. പരകായ പ്രവേശം എന്നും സാഹിത്യകാരന്റെ വേദന എന്നുമൊക്കെയുള്ള ഭീകരൻ വാക്കുകൾ ഒന്നു പരീക്ഷിച്ചു കളയുകതന്നെ എന്നു വിചാരിച്ചു.

ഏവിട്‌ന്നു...!! ഒന്നും നടക്കുന്നില്ല.

വീണ്ടും ചുറ്റുമുള്ള ആള്ക്കാരെ നോക്കി വീണ്ടും ഒരു ശ്രമം, എനിക്കു അവരായി അവരെപോലെ ചിന്തിക്കാൻ പറ്റുവോന്നു..

അമ്പേ പരാജയം...

എന്നാലും വിട്ടുകൊടുക്കാൻ ഞാൻ തയാറല്ല..

വെളിച്ചപാട് ചിലങ്ക കെട്ടി ഉറഞ്ഞു തുള്ളൂന്നതുപോലുള്ള  ശബ്ദം ഉണ്ടാക്കി കൊണ്ട് പുനെയുടെ സ്വന്തം പബ്ലിക്‌ ട്രാന്സ്പോര്ട്ട് ബസ്‌ നഗര മധ്യത്തിൽ കൂടേ ചീറി പാഞ്ഞു പോകുമ്പോഴും എന്റെ ചിന്തക്ക് വലിയ മാറ്റങ്ങൾ ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല.

എങ്ങനെയെങ്ങിലും ഒരു കഥ എഴുതണം ..

നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ കഥ പറയുന്ന ഈ  ബസ്‌നെ  പറ്റി ആയാലോ 

" ഞാൻ ഒരു ബസ്‌. നിങ്ങൾക്കു കാണുമ്പോൾ തോന്നുന്നത്രേം പഴക്കം ഒന്നും എനിക്കില്ലട്ടോ. ഇയാൾക്ക് അങ്ങനെ തോന്നിയതിൽ തെറ്റു പറയാൻ പറ്റില്ല. ചെളി പിടിച്ചു കറുത്ത് ഇരുണ്ടിരിക്കുന്ന എന്നെ കണ്ടാൽ ഏതോ  അപരിഷ്കൃത ലോകത്തിൽ നിന്നു ഇരങ്ങിവന്നതണെന്നെ പറയു. ഒരു കാര്യം ശരിയാ എന്നിൽ നിന്ന് പുറത്തു കേൾക്കുന്ന ശബ്ദം ഇയാൾ പറഞ്ഞതുപോലെ ചിലക കെട്ടിയാടുന്ന വെളിച്ചപടിന്റെത് പോലെയാണ് "

മം... ഒന്ന് നിർത്തി .

ഇനി എന്തെഴുതണം ഒരു കഥ അവണമെങ്കിൽ....

വേണമെങ്കിൽ ചുവന്ന നിറം കറുപ്പ് ആയതു എങ്ങനെ എന്നു പറയാം, മാറിമാറി വന്ന ഡ്രൈവർമാരെ പറ്റി. കണ്ടക്ടർമാരെ പറ്റി, യാത്രകരെപറ്റി, അവരുടെ കഥ അങ്ങനെ പലതും. പക്ഷെ അതു ഒരു നോവൽ ആയി പോയാലോ. ഒരു നോവൽ എഴുതാനുള്ള ടൈം എങ്ങനായാലും എനിക്കില്ല..

വേറെ ടോപ്പിക്ക് തപ്പാം..

എന്നാപ്പിന്നെ  എന്റെ പുറകിലെ സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന സുന്ദരികളെയും, സീറ്റ്‌ ഉണ്ടായിട്ടും അവിടെ ഇരിക്കാതെ ആ പെണ്‍കൊച്ചുങ്ങളെ ഒളികണ്ണിട്ടു നോക്കി അവിടെത്തന്നെ ചുറ്റി പറ്റി നില്ക്കുന്ന കറുത്ത പാന്റും ഇളം പച്ച കളോർ ഷർട്ടും ഇട്ട ആ മാന്യ വ്യക്തിയെയും പറ്റി ആയാലോ. അതാകുമ്പോ കുറച്ചു മസാലയും കുറച്ചു സാമൂഹിക പ്രധിപദ്ധധയും  മേമ്പൊടി ആയിട്ട് ചേർക്കാലോ .. 

പക്ഷെ ഈ പറഞ്ഞപോലെ ഒക്കെ എഴുതാനുള്ള  പക്വത എനിക്കയോ ?? അതുമല്ല ഇത് എന്നെപോലുള്ള പലരുടേയും കഥ ആയി പോയാലോ??

അപ്പോൾ അതും വേണ്ട 

ഇനിയെന്ത് ?

എന്നാൽപിന്നെ പുറത്തുകൂടി ഇപ്പോൾ ബൈക്കിൽ ചീറി പാഞ്ഞു പോയ  ആ കമിതാക്കളെ പറ്റി ആയാലോ. കണ്ടിട്ട് കല്യണം കഴിച്ചിട്ടില്ല എന്നാ തോന്നുന്നേ. അപ്പോൾ വിഷയം പ്രണയം. പ്രണയത്തിൽ  ആവാൻ ഉള്ള കാരണങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ സന്ദർഭത്തിൽ തുടങ്ങി ആത്മാർത്ഥ പ്രണയത്തിന്റെ അടിവേരുകൾ തപ്പി സാധാരണ കണ്ടുവരുന്ന വസ്‌തുവല്‍ക്കരിക്കാപെട്ട ന്യൂ ജെനരെഷൻ പ്രണയത്തിൽ കൂടി കടന്നു ആ കമിതാക്കളെ അതിന്റെ വക്തക്കൽ ആക്കി ഒരു കഥ അങ്ങ് കാച്ചിയാലോ. പക്ഷെ ആത്മാർത്ഥ പ്രണയത്തെ പറ്റിയും  ന്യൂ ജെനരെഷൻ പ്രണയത്തെ പറ്റിയും വലിയ അറിവില്ലാതെ ഒരു എടുത്തു ചാട്ടത്തിനു മുതിരണോ ? ഒന്ന് പ്രണയിച്ചു നോക്കാം.. ഒന്നല്ല .. രണ്ടു. ഒരു ആത്മാർത്ഥവും ഒരു ന്യൂ ജെനരെഷനും...

ഇപ്പൊ എന്റെ മുന്നിലുടെ കടന്നു പോയവരുടെത് ആദ്യത്തെ ഗണത്തിൽ പെട്ടതായിരിക്കട്ടെ എന്നു ആശംസിക്കുന്നു . 

അപ്പോൾ എന്റെ കഥ വിഷയം തേടി ഉള്ള യാത്ര വീണ്ടും തുടരണം..

ഹടപസർ ....

ഇത്ര പെട്ടന്നൊ ??

ഞാൻ ഇത്രേം നേരം ഇരുന്നു ആലോചിക്കുവരുന്നോ ?

അല്ല അതൊരു ചോദ്യം അല്ലെ?

ഹോ... ചെറുതായൊന്നു ട്യുണ്‍ മാറ്റിയാൽ പ്രസ്ഥപന ചോദ്യമായി മാറുന്നു...കൊള്ളം... ഒരു കണ്ടുപിടുത്തം കൂടി. കഥ ആലോചിച്ചപ്പോൾ കിട്ടിയ ഒരു ബോണസ്... സംസാര ഭാഷയുടെ ഓരോ കളികളെ !!!

ഹടപസർ ??

അയാൾ ഒന്നുകൂടി ചോദിച്ചു .

ഞാൻ അതെ എന്നാ അർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി 

യുറേക്കാ... ഇയാളെ പറ്റി എഴുതികളയം. അതാവുമ്പോ കണ്ടു പഠിക്കാൻ കുറച്ചുകൂടി സമയം കിട്ടുമല്ലോ ..

സമയം കളയാതെ പഠനം തുടങ്ങാം..

കറുത്ത വരയുള്ള പാന്റ, ഇളം നീലയിൽ ചെറിയ വെള്ള കളങ്ങളോട് കൂടിയ ഷർട്ട്‌.... ചീകി ഒതുക്കിയ മുടി , കയ്യിൽ ഒരു ഓഫീസ് ബാഗ്‌.  മദ്ധ്യ വർഗ സമൂഹത്തിന്റെ പ്രതിനിതി തന്നെ ... മമം .. .. വാക്കുകൾ മുള പൊട്ടാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു...

ജോലി ചെയ്യുന്ന ആളാരിക്കും.. അതോ പഠിക്കുവാണോ ??
ഒന്നു വർത്തമാനം പറഞ്ഞു നോക്കണം ...

അയാൾ 20 രൂപ നോട്ട് എടുക്കുമ്പോൾ ഞാൻ മനസിൽ കുറച്ചു ഹിന്ദി വാക്കുകൾ സ്വരുകൂട്ടുവാരുന്നു... മിണ്ടണൊലൊ .!!!

അയാളും ഹടപ്സരിലേക്ക് തന്നെ ആണ്. എത്ര രൂപ  ആയിരിക്കും ഇവിടുന്നു   ഹടപ്സരിലെക്കു. ?? എന്താ ഇപ്പോ ഇങ്ങനെ ഒരു ജിജ്ഞാസ. അയാളെ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട സമയത്ത് ?

പക്ഷെ പെട്ടന്നുണ്ടായ ആ ആഗ്രഹം ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് കഥ എഴുതാനുള്ള ആഗ്രഹത്തെ അങ്ങു വിഴുങ്ങി കളഞ്ഞു.. ആ ടിക്കറ്റ്‌ ഒന്നു നോകിയാൽ മതീലൊ..

ഞാൻ ഒന്ന് എത്തിനോക്കി, ടിക്കറ്റ്‌ ഒന്ന് കാണാൻ..

കണ്ടു .. ഒരു രണ്ടു രൂപ. അതിന്റെ അടിയിൽ അയാളുടെ കൈയിൽ 17  എന്നു എഴുതിയ ഒരു ടിക്കെടും.

അയാൾ കണ്ടക്ടർ യെ ഒന്ന് നോക്കി. കണ്ടക്ടർ മുഖം വെട്ടിച്ചു തിരിച്ചു അടുതെയൾക്ക് ടിക്കറ്റ്‌ കൊടുക്കുന്നതിൽ വ്യാപൃതൻ ആയി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അയാൾ ആ രണ്ടു രൂപ തുട്ടിലേക്ക് ഒന്ന് നോക്കി. പിന്നെ ടിക്കെടിലെക്കും. പിന്നെ എന്റെ നേരെയും ഒന്ന് നോക്കി. ഞാൻ അയാളെയും. പിന്നെ രണ്ടുപേർക്കും എല്ലാം മനസിലായി എന്നാ മട്ടിൽ ഒരു ചിരിയും പാസാക്കി ...

യൂറേക്കാ..... കിട്ടിപോയ്.... എനിക്കും കിട്ടിയോന്നു... വൈക്കം മുഹമദ് ബഷിറിന്റെ ഭഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ, ഒരു കഥാബീജം..

                                                      "അനാഥനാക്കപെട്ട ഒറ്റ രൂപ നാണയം"

പിന്നിടുള്ള എന്റെ ചിന്ത മുഴുവനും അനാഥൻ ആക്കപെട്ടു അനർഹന്റെ കയിൽ എത്തപെട്ട ആ ഒറ്റ രൂപ നാണയത്തെ പറ്റിയാരുന്നു ...

Review on The book "Asura: Tale of the Vanquished"

What a mocking!!

Amused by the way the author mocks the society and those who emerges as saviors. The truth laid bare that nothing is getting penetrated to the common man. They always live in the pathetic hell like ratholes and no one cares. Who so ever the ruler, Ravana, Rama, Vidhyutjihva, Vibhishna, they are still imprisoned in their rat holes. Some give freedom to give a try to reach the top but the others pushed them deeper into the ditches. Some rose with the glittery promise of equality and prosperity to their lives but it only lived till those leaders embrace the throne. Once every leader reaches their ultimate aim, the power, they become blind of it and forget what all ideologies they have carried through out their life. Anand Neelakanthan expose this through his book “Asura”.

Gaining of the power leave the cries of the oppressed common man which is usually unheard, unwritten and neglected. The author is with their cries always. Once it will be Devas whose is suffering but when the coin turns to the other side and it will be the Asuras. Every time the group, who suffered, slaughtered, looted, and raped are the common men, only the skin color changes. Through this book “Asura” Author is indirectly laughing at those comes with the promises of new world.

In this book Author depict many who came with the promises of new world and new sky. It starts with a ruler who came with a promise of a new life but the power blinded him. Another one came with the message of equality, but he failed to practice what he preached. The one came as a destroyer of evil and protector of truth but his action never justified what he spoke. The last one introduced some new practices but it only resulted in dividing the society deeply. The classless society is far away from the reaches of a poor man.

When I started reading this book I thought the story is around the Deshamukha, praising his Glory. But later I felt that the author have some personal vengeance with Ravana. Then I thought he would be more interested in Rama, but then again I was wrong. This book is a pure critic to Rama and Ravana, though Ravana was praised more than Rama. “Asura” is the voice of the common man. The ten emotions (anger; pride; jealousy; happiness; sadness; fear; selfishness; passion; ambition; Intellect ) are pictured through the eyes of a King. His speech about the 10 faces is marvelous. This 9, other than Intellect, open the way to the downfall of the greatest emperor who loved to live and follow his own way, who likes to think different.

The way the Author, Ananad Neelakantan explained the whole story was with a humanly touch mixed with the emotions of a common man makes it very interesting. This will surely force us to think twice about some characters , who are said, pictured and revered as God by the epic. The History is written by those who won the race and so the voice of the people who couldn’t reach to the top got vanquished and ruled out. They are considered as evil, out caste and monster. Asura is the voice of those people. A successful try to show the other side of moon.

A review on novel Nalukettu

വായിക്കണമെന്ന് മനസ്സിൽ കൊണ്ടുനടന്ന ഒരു നോവൽ. കൂടുകാരന്റെ കൈയിൽ ഇത് ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ഒരു രീതിയിൽ തട്ടിപറിക്കുക തന്നെ ആയിരുന്നു എന്നു തന്നെ പറയാം. ഗ്രാമവും പഴമയും എന്നും മനസ്സിൽ കൊണ്ടുനടക്കുന്നത് കൊണ്ടായിരിക്കാം ആദ്യം കേട്ടപോൾ തന്നെ ഇത് വായിക്കണം എന്ന് മനസ്സിൽ ഉറപ്പിക്കാൻ കാരണം.

എല്ലാവരും ഇത് കാലങ്ങള്ക്കു മുൻപ് കേരളത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്ന വ്യവസ്ഥിതി എന്നുപറയുമ്പോൾ അത്രയ്ക്ക് പഴകിയോ എന്നും ഇതിനു ഇപ്പോഴും പ്രാധാന്യം ഇല്ലേ എന്നുമാണ് ഞാൻ ചിന്തിച്ചത് .കാലം ഇത്രയും കഴിഞ്ഞിട്ടും  മനുഷ്യന് ഒരു മാറ്റവും വന്നിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നിപോകുന്നു. എല്ലാവരും  ഉള്ളപോൾ ആരെയും ഗൗനിക്കതെയും  നിഗുടനന്ദം ലഭിക്കുന്ന പക പോക്കൽ നടത്തുന്ന മനുഷ്യൻ എല്ലാരും അകന്നു അകന്നുപോയ് ഒട്ടപെടിലിന്റെ വേദന അനുഭവിക്കുമ്പോൾ തിരിച്ചു  അവരിലേക്ക്‌ വരാനുള്ള ശ്രമവും നടത്തുന്നു. ഈ മനുഷ്യ സ്വഭാവത്തെ  തുറന്നു കാണിക്കുന്ന  എം. ടി. സാറിന്റെ ഈ നോവലിൽ പച്ച മനുഷ്യന്റെ ജീവിതം കോറിയിട്ടിരിക്കുന്നു .
പ്രതാപകലതുനിന്നു ബന്ധു  ജനങ്ങളുടെ കൊള്ളരുതാത്ത പ്രവർത്തികൾ  കൊണ്ട്  നാശത്തിലേക്ക്  കൂപ്പുകുത്തിയ  ആ തറവാടിനു കാലിക പ്രാധാന്യം ഉണ്ടെന്നു തോന്നിപോകുന്നു. ചുറ്റും തിരിഞ്ഞു സമുഹതിലെക്കു നോക്കിയാലും കാണുന്നത് അതുതന്നെ അല്ലെ ? അടക്കിഭരിക്കുന്ന ഒരാൾ, അടിച്ചമാര്തപെട്ട ശബ്ദങ്ങൾ, സ്വജനപക്ഷവതം, താമസ്കരിക്കപെട്ട ജീവിതങ്ങൾ എല്ലാറ്റിനും അവസാനം  തിരസ്കരണത്തിന്റെ ഏറ്റവും ഒടുവിൽ ഉണ്ടാകുന്ന പൊട്ടിത്തെറിയും അത് മുതലാക്കി കൂട്ടിയിടിക്കുന്ന മുട്ടനടുകളുടെ ചോര നക്കികുടിക്കാൻ നടക്കുന്ന ഒരുകൂട്ടരും. അതുപോലെ സഹായഹസ്തം നീട്ടുന്നവരെ അപമാനിക്കുകയും ക്രുശിക്കുകയും ചെയുന്ന ഒരുകൂട്ടരും എഷിണിയിൽ ആനന്ദം കണ്ടെത്തുന്ന ആളുകളും. ഇതെല്ലം ഇപ്പോഴും  പലരൂപത്തിലും ഭാവത്തിലും നമ്മുടെ  ചുറ്റിലും നടക്കുന്നത് തന്നെ അല്ലെ . പെറ്റമ്മയുടെ സ്നേഹം ബന്ധുക്കളുടെ മൂല്യവും മനസിലാക്കാതെ  പോകുന്ന ആളുകള് നമ്മൾ തന്നെയല്ലേ? ആത്മാർത്ഥ സ്നേഹം മനസിലാക്കാതെ ചുറ്റിലും ഉള്ള ആളുകളുടെ വക്കുവിശ്വസിച് മൂഡ സ്വർഗത്തിലേക്ക് യാത്ര ചെയുന്ന അപ്പുണ്ണി പലരുടെയും പ്രതിനിധി ആണെന്ന് തോന്നിപൊയ്. എന്നിട്ട് എല്ലാം നേടി ഒന്നുമില്ലതവനെ പോലെ നിൽക്കുന്ന അപ്പുണ്ണിയെ കണ്ടപ്പോൾ സഹതാപം ആണു തോന്നിയത്.

ഗ്രാമീണ പശ്ചാത്തതലത്തിലേക്ക്  കൈ പിടിച്ചു കൊണ്ടുപോയ് സാധാരണ ജനങ്ങളിളുടെ ഒരു സമുഹതിന്റെയും അതിലുടെ നമ്മുടെ തന്നെയും സ്വാഭാവ വൈവിധ്യങ്ങളെയും കാണിച്ചു തന്ന എം ടി  യുടെ സൃഷ്സ്ടി  വൈഭവം എടുത്ത് പറയേണ്ടത് തന്നെ ആണ് . അദേഹം എന്നെ ശരിക്കും കഥ നടക്കുന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് കൂട്ടികൊണ്ട് പൊയ് . ആ നാലുകെട്ടും എന്റെ മുൻപിൽ ഇപ്പോഴും ഉണ്ട് . ഇത് എം. ടി സർ-ന്റെ ഞാൻ വായിക്കുന്ന രണ്ടാമത്തെ നോവലാണ് . രണ്ടിലും എം . ടി യുടെ കഥാവധാരണ രീതി അതി ഗംഭീരം. വളരെ ചെറിയ ഭാവങ്ങൾ പോലും അതി സൂഷ്മതയോടെ അതി മനോഹരമായി നമ്മിലേക്ക്‌ പകർന്നു നല്കുന്ന അവതരണ ശൈലി അസൂയാവഹമാണ് .

മനസ്സിൽ തങ്ങി നില്കുന്ന ഒരു അപ്പുണ്ണിയെയും ഒരു വലിയ നാലുകെട്ടും കുറേയധികം മനുഷ്യരെയും തന്ന ടി സർ-നു ഒരായിരം നന്ദി.